De diepgewortelde oorzaken voor de grote Ferrari-flop van 2025
In dit artikel:
Ferrari worstelt dit seizoen met de SF-25, niet zozeer door slecht weekendmanagement maar door keuzes in de ontwikkeling die de auto ongeschikter hebben gemaakt voor wisselende omstandigheden. Begin dit jaar leek de wagen op sommige circuits veelbelovend — in VT2 van Bakoe stonden Hamilton en Leclerc bovenaan — maar kwalificatie en race liepen daar volledig mis. Ook Singapore illustreerde hetzelfde patroon: een setup die in de simulator goed leek, werkte op de baan alleen onder zeer specifieke omstandigheden; bij kleine veranderingen faalde de auto in aanpassing.
Technisch directeur Loïc Serra koos na de start van het seizoen om drie maanden lang prioriteit te geven aan voertuigdynamica, met name aanpassingen aan de achterwielophanging (en eerder de pull-rod voorwielophanging). Het doel was de aerodynamica minder gevoelig te maken voor rijhoogteverschillen, zodat de aero-prestaties stabieler zouden zijn. Die ingreep haalde echter veel middelen weg van aerodynamische evolutie: de aero-programma’s lagen praktisch stil en vermoedelijk gingen ten minste twee upgrades, waaronder kleine vloerwijzigingen, niet door. Het resultaat is een SF-25 die minder afhankelijk is van kleine setup-variaties — maar daardoor juist moeilijker op de baan bij te sturen en aan te passen. Charles Leclerc noemde de gekozen aanpassingen na een Q3-proefronde ronduit problematisch; hij probeerde vervolgens meer gewicht op de voorkant te zetten, ten koste van een nerveuze achterkant.
De context maakt deze keuze pijnlijk: dit seizoen liggen de tien snelste auto’s vaak binnen twee tienden van elkaar. Technici wijzen erop dat een halve tiende in setup al 3–5 plekken op de grid kan schelen. In die omgeving is een chassis dat bereikbaar en tweakbaar is tijdens een raceweekend (zoals bij McLaren en vooral Red Bull) een groot voordeel. De SF-25 is daarentegen ontworpen als een doorontwikkeling met focus op piekprestaties, wat dit jaar precies het verkeerde DNA blijkt: hoog potentieel op ideale settings maar gebrek aan flexibiliteit bij variërende circuits, temperaturen en gripniveaus.
Kortom: Ferrari’s keuze om voertuigdynamica boven continue aerodynamische ontwikkeling te zetten heeft geleid tot een minder adaptieve auto, gemiste aero-upgrades en problemen met onderstuur en afstemming — factoren die in een zo krap veld veel positieverlies opleveren.